Ariane 1
D'Ariane 1 ass den éischte Modell aus der Serie vun den Ariane-Rakéiten. Si entstoung aus der Europa 3 vum feelgeschloenen Europa-Projet. D'Entwécklungskäschte fir d'Ariane 1 louche bei 1,7 Mrd. DM (zirka 860 Mio. €).
Technik änneren
Bei engem Startgewiicht vu bis zu 210 t hat d'Ariane 1 eng Héicht vu 47,4 m an en Duerchmiesser vun 3,8 m. No de Pläng sollt si eng Notzlaaschtkapazitéit vu max. 1,7 t an der GTO erreechen. Et huet sech awer erausgestallt, datt de Spezifeschen Impuls vum HM-7-Dreifwierk vun der drëtter Stuf méi héich war wéi berechent, wouduerch déi tatsächlech Notzlaaschtkapazitéit max. 1,85 t an d'GTO ausgemaach huet.[1] Dobäi konnt d'Ariane 1 ee groussen oder zwéi kleng Satellitten transportéieren.
D'Ariane 1 hat dräi Stufen:
- Déi éischt Stuf hat véier Viking-Dreifwierker vun der Société européenne de propulsion.
- Déi zweet Stuf hat ee Viking-Dreifwierk. D'Viking-Dreifwierker vun der Ariane 1 hunn hypergol Dreifstoffkombinatioun Stéckstofftetroxid/UDMH verbraucht.
- Déi drëtt Stuf hat een HM-7-Dreifwierk dat mat engem Waasserstoff/Sauerstoff-Gemësch bedriwwe gouf an e Schub vu siwe Tonnen hat.
Déi béid Modeller duerno, d'Ariane 3 an d'Ariane 2 waren nëmme wéineg modifizéiert Variante vun der Ariane 1. An och nach d'Ariane 4 gouf deelweis op d'Ariane 1 opgebaut. Eréischt d'Ariane 5 gouf nei entwéckelt.
Déi kleng Zuel vu Starten an déi wéineg Starte vun 1985 un, si bedéngt duerch d'Opkomme vun der méi staarker Ariane 3 am Joer 1984 an der eppes méi staarker Ariane 2 am Joer 1986.
Komplett Startlëscht änneren
All d'Rakéite goufe vun der Startplaz ELA-1 vum europäescher Weltraumgare Kourou a Franséisch-Guyana gestart. Fir d'Ariane 1 gouf d'Startramp vun der Europa 2 Rakéit ëmgebaut. Si gouf och fir de Start vun der Ariane 2 an 3 agesat.
| Startzeitpunkt (UTC) | Ser.-Nr. | Notzlaascht | Orbit¹ | Bemierkung |
|---|---|---|---|---|
| 24. Dezember 1979 17:14 Auer | L1 | CAT (Technologiekapsel) | GTO | Erfolleg Bemierk.: drëtt Stuf schalt ze fréi of. Ëmlafbunn trotzdeem méi héich wéi geplangt, well déi 3. Stuf méi leeschtungsfäeg war wéi berechent. |
| 23. Mee 1980 14:29 Auer | L2 | FIREWHEEL, CAT, AMSAT P3A (Fuerschungssatellit, Technologiekapsel, Amateurfunksatellit) |
Virun der Küst ofgestierzt (geplangt: GTO) | Feelstart Verbrennungsinstabilitéiten an engem vun de 4 Dreifwierker vun der éischter Stuf féieren zu enger Explosioun kuerz nom Start. |
| 19. Juni 1981 12:32 Auer | L3 | Meteosat 2, CAT Apple (Wiedersatellit, Technologiekapsel, experimentellen Noriichtesatellit) |
GTO | Erfolleg |
| 20. Dezember 1981 01:29 Auer | L4 | CAT, MARECS A (Technologiekapsel, Kommunikatiounssatellit fir Schëffer) |
GTO | Erfolleg |
| 9. September 1982 2:12 Auer | L5 | MARECS B, Sirio (Kommunikatiounssatellit fir Schëffer, experimentelle Kommunikatiounssatellit) |
Ofstuerz | Feelstart Versoe vun der drëtter Stuf |
| 16. Juni 1983 11:59 Auer | L6 | ECS 1, Amsat P3B (Kommunikatiounssatellit, Amateurfunksatellit) |
GTO | Erfolleg |
| 19. Oktober 1983 0:45 Auer | L7 | Intelsat V-F7 (Kommunikatiounssatellit), 1860 kg |
GTO | Erfolleg |
| 5. Mäerz 1984 0:50 Auer | L8 | Intelsat V-F8 (Kommunikatiounssatellit), 1860 kg |
GTO | Erfolleg |
| 23. Mee 1984 1:33 Auer | V9 | SPACENET 1 (Kommunikatiounssatellit) |
GTO | Erfolleg |
| 2. Juli 1985 11:23 Auer | V14 | Giotto (Koméitesond zum Koméit Halley), 960 kg |
GTO (Vun do duerch eegenen Undriff op Äerdfluchtbunn) | Erfolleg; minimal méiglech Notzlaaschtgewiicht an de GTO[2] |
| 22. Februar 1986 1:44 Auer | V16 | Spot 1, Viking 1 (Äerdobservatiounssatellit, Fuerschungssatellit) |
SSO | Erfolleg |
¹ NET zwangsleefeg den Zilorbit vun der Notzlaascht - mä d'Bunn op där d'Notzlaascht vun der drëtter Stuf ausgesat gouf.
² D'Notzlaaschte sinn sou verzeechent wéi si iwwereneen oder (a rare Fäll) nieweneneen an der Notzlaaschtverkleedung ënnerbruecht waren. Déi iewescht Notzlaascht fir d'éischt, dann déi zweetiewescht a.s.w..
Literatur änneren
- Martine Castello: La grande aventure d'Ariane. Larousse 1987, ISBN 2-03-518232-8.
- William Huon: Ariane, une épopée européenne. ETAI 2007, ISBN 978-2-7268-8709-7.
- Jean-Pierre Philippe: Ariane, horizon 2000. Taillandier, Paris 2000, ISBN 2-87636-045-4.
- Bernd Leitenberger: Europäische Trägerraketen Band 1. Von der Diamant zur Ariane 4 - Europas steiniger Weg in den Orbit Books on Demand, Norderstedt 2009, ISBN 3837095916.
Um Spaweck änneren
| Commons: Ariane – Biller, Videoen oder Audiodateien |
Referenzen änneren
- ↑ Die Oberstufen H-8, H-10 und ESC-A
- ↑ Nigel Calder: Jenseits von Halley. Die Erforschung von Schweifsternen durch die Raumsonden Giotto und Rosetta (Originaltitel: Giotto to the Comets). Springer, Berlin, Heidelberg und New York 1994, ISBN 3-540-57585-5