Beiefrësser

De Beiefrësser (Merops apiaster) ass en opfälleg faarwege Vull aus der Famill vun de Meropidae. E gehéiert zu den Zuchvigel, déi a waarme Géigenden, wéi am südlechen Afrika iwwerwanteren.

Beiefrësser
Beiefrësser (Merops apiaster) Beiefrësser (Merops apiaster)
Systematik
Räich: Déiereräich Stamm: Chordata Klass: Vullen Uerdnung: Coraciiformes Famill: Meropidae Gattung: Merops Aart: Beiefrësser
Wëssenschaftlechen Numm
Merops apiaster Linnaeus, 1758

Eng Koppel

Näschter bei Halle/Saale

Physionomie

D'Aart Merops apiaster gëtt an der Moyenne eng 28 Zentimeter grouss. Se ass um Bauch an op der Broscht turquoise, uewen um Kapp, an der Akaul an um Réck, wéi och op de Flilleken, raschteg-brong, de Kënn ass gielzeg, an d'Aen hunn eng schwaarz Sträif. Wéinst dësen opfällege Faarwen ass en net ze verwiesselen. Se hu weiderhin e liicht no ënne gebéite laange Schniewel. Wa se jonk sinn, ass d'Faarf um Réck an op de Flilleke gréngelzeg getéint, a se geet fir de Rescht méi an d'Gro-Brongt wéi bei de méi Alen.

Verbreedung a Liewensraum

De Beiefrësser ass frou mat waarmem Klima. E kënnt vir a Südwestasien, Nordwestafrika a Süd-Südosteuropa bis erop a Südostpolen. An Däitschland ass en am Südwesten (Géigend vum Kaiserstuhl) an am südleche Sachsen-Anhalt bei Merseburg nees heemesch ginn, nodeem en an den 1980er Joren do ausgestuerwe war. Och zu Lëtzebuerg konnten 2001 an duerno erëm 2018 jee eng Bruttplaz nogewise ginn^,. Säin Habitat sinn oppe Landschafte mat eenzele Beem an Traisch. E bréit a géien Hänk vu Flëss, Séien oder Weieren.

Ernierung

En erniert sech vun Insekte wéi Beien, Harespelen, Bommelen, ma och Kiewerleken, Libellen an Zikaden, déi en am Fluch fänkt. Fir net gepickt ze ginn, flitt e mam gefaangenen Insekt op eng Sëtzplaz, z. B. en Aascht, fir et do mam Schniewel fir d'éischt futtizepicken an d'Gëft erauszedrécken, ier en et frësst oder verfiddert.

Reproduktioun

Merops apiaster

Eeër vum Merops apiaster

D'Beiefrësser bréien a Kolonien. Si leeën hir Näschter an Hielen, déi se selwer gruewen, laanscht géi Hänk un den Uwänner vu Waasser, oder z. B. a Sandgrouwen, un. D'Hielen hunn an der Entrée en Duerchmiesser vun aacht bis zéng Zentimeter, da kënnt en alt bis zu 2 m laangen Tunnel, mat um Enn enger Kummer fir d'Bréiecht. Et dauert 2-3 Wochen, fir sou en Tunnel unzeleeën. D'Bréiz fänkt Mëtt Mee un, wa s'aus Afrika zeréck sinn. D'Bréie selwer dauert 20 bis 22 Deeg. Et gëtt eng eenzeg Bréiecht am Joer, déi aus fënnef bis siwen Eeër besteet. Dës si blénkeg-wäiss a bal ganz kugelfërmeg.

De Beiefrësser zu Lëtzebuerg

Zu Lëtzebuerg gouf de Beiefrësser vereenzelt am 19. an am 20. Joerhonnert nogewisen. En éischte Bruttnowäis gouf et 2001, en zweeten am Joer 2018.

Deen éischte bekannten Nowäis vum Beiefrësser ass aus dem Joer 1846, wéi de Julien Vesque e Beiefrësser bei Stadbriedemes geschoss hat. De Vull gouf opgestoppt a koum an d'Kollektioune vun der deemoleger Société des sciences naturelles.

1905 huet den Henri Tudor zwéin Exemplaren aus enger Grupp vu méi wéi 20 Beiefrësser bei Iechternach geschoss. 1947, 1956 an 1964 gouf et weider Beobachtunge vu Beiefrësser zu Lëtzebuerg. Duerno gouf et keng Noweiser méi am 20. Joerhonnert.

2001 goufen dräi Bruttkoppelen, allen dräi mat Nowuess, an engem meterhéije Sandkoup bei Alzeng fonnt. Et war dat deen éischte Bruttnowäis zu Lëtzebuerg. 2002 war d'Bruttplaz net méi besat. En zweete Bruttnowäis gouf et 2018 am sandegen, circa 2 Meter héijen Uwänner vun der Uelzecht am Zentrum vum Land.

Literatur (Lëtzebuerg)

• Burton, L., 2019. Guêpier d'Europe Merops apiaster: Nidification 2018 au Grand-Duché de Luxembourg. Regulus Wissenschaftliche Berichte 34: 22-36.
• Lorgé, P., 2017. Der Bienenfresser Merops apiaster in Luxemburg. Regulus Wissenschaftliche Berichte 32: 39-40.
• Lorgé, P., 2004. Brutnachweis des Bienenfressers Merops apiaster in Luxemburg. Regulus Wissenschaftliche Berichte 20: 59-62.

Kuckt och

• Lëscht vun de Vullen zu Lëtzebuerg

Um Spaweck

Commons: Merops apiaster – Biller, Videoen oder Audiodateien